KLEJENIE PŁYTEK KLINKIEROWYCH WEWNĄTRZ I NA ELEWACJI
Najczęściej spotykanymi miejscami, gdzie stosuje się płytki klinkierowe, są elewacje – płytka klejona na termoizolacji oraz wnętrza pomieszczeń – płytka na ścianie wewnątrz pomieszczenia. Jak to prawidłowo wykonać?
W każdej z tych sytuacji w nieco inny sposób przygotowujemy powierzchnię i stosujemy inne materiały.
Klejenie płytek klinkierowych na termoizolacji
Okładzinę z płytek klinkierowych można układać bezpośrednio zarówno na termoizolacji z wełny, jak i styropianu. W przypadku styropianu zaleca się stosować jego odmianę EPS 100 (stare oznaczenie FS 20) o podwyższonej wytrzymałości na ścinanie.
Podłoże
Podłoże, na którym układana jest termoizolacja obciążona dodatkową okładziną z płytek, musi być nośne. Styropian ze względu na swój duży opór dyfuzyjny nie przepuszcza pary wodnej, zatrzymując ją po wewnętrznej (ciepłej) stronie przegrody.
W wyniku tego zakłócony jest przepływ pary wodnej (jak w przypadku każdej ściany ocieplonej styropianem), ponieważ dzieje się to zawsze w strefie dodatnich temperatur, nie wpływa to na trwałość okładziny z klinkieru. Para wodna zgromadzona we wnętrzu ściany konstrukcyjnej jest z powrotem oddawana do wnętrza pomieszczenia, gdzie jest usuwana za pomocą wentylacji.
Rys. 1. Płytka klejona na styropianie
Klejenie termoizolacji
Termoizolacje przyklejamy do powierzchni elementu murowego za pomocą zaprawy klejącej do mocowania płyt styropianowych. Należy zwrócić tu szczególną uwagę na efektywną powierzchnię klejenia, która powinna być większa niż 60% powierzchni płyty.
Łączniki
Po wyschnięciu zaprawy klejowej, tj. po około 48 godzinach, przystępuje się do mocowania izolacji termicznej za pomocą łączników mechanicznych z metalowym trzpieniem stalowym, a w przypadku mocowania na podłożach słabych dodatkowo z poszerzoną strefą rozporową. Liczba łączników powinna być dobrana przez projektanta i nie powinna być mniejsza niż 4 szt./m2.
Zatapianie siatki
Styropian po wykonanym łączeniu mechanicznym należy przeszlifować, a następnie na jego powierzchni zatopić w zaprawie klejowej do wykonywania warstwy zbrojonej siatkę z włókna szklanego.
Ponowne kołkowanie
Po wyschnięciu warstwy zbrojącej (minimum 48 godzin) należy dokonać ponownego kołkowania z użyciem kołków z metalowym trzpieniem w liczbie nie mniejszej niż 4 szt./m2.
Klejenie płytek klinkierowych
Na tak przygotowanej i zbrojonej powierzchni za pomocą pacy zębatej (zęby 10 x10 mm) na powierzchnię ściany i płytki nakładamy klej odkształcalny mrozoodporny. Płytkę przykładamy do powierzchni ściany oraz przesuwamy w płaszczyźnie ściany w miejsce docelowe, tak by spod powierzchni płytki usunąć powietrze.
Spoinowanie płytek klinkierowych
Po związaniu kleju całość spoinujemy zaprawą do spoinowania klinkieru.
Rys. 2. Układ warstw w przypadku ściany z okładziną z płytki klinkierowej
W przypadku mocowania płytek na wełnie postępujemy analogicznie jak w przypadku mocowania płytek na styropianie. W przypadku takiej termoizolacji zaleca się stosowanie wełny płytowej fasadowej. W technologii tej nadal wykorzystuje się naturalną zdolność wełny do przepuszczania pary wodnej. Przepływ ten nie jest tak swobodny jak w przypadku technologii ściany trójwarstwowej z elewacją z cegły klinkierowej, ale – jak pokazuje praktyka – po zastosowaniu wysoko paro przepuszczalnych klejów i zaprawy do spoinowania jest wystarczający dla poprawnego funkcjonowania ściany (łączna powierzchnia spoin stanowi aż około 14% całej elewacji).
Rys. 3. Płytka klejona na wełnie
Niezależnie od wybranego materiału izolacyjnego nie należy kleić płytek na przypadkowych produktach (klejach, zaprawach). W takim przypadku poza odspojeniem płytek może dochodzić także do nawilgacania termoizolacji (wełny), a tym samym do obniżenia jej parametrów izolacyjnych.
Klejenie płytek klinkierowych wewnątrz na elemencie murowym
Przy mocowaniu klinkierowych płytek elewacyjnych wewnątrz budynku postępujemy podobnie jak z płytkami ceramicznymi (np. łazienkowymi). Różnica występuje jedynie w sposobie spoinowania.
Przygotowanie podłoża
Musimy zadbać o to, by ściana była czysta, sucha, pozbawiona warstw farby lub luźnego tynku. Jeśli nośność podłoża budzi nasze wątpliwości, należy go oczyścić, uzupełnić braki masą szpachlową oraz zagruntować w celu wzmocnienia oraz ujednolicenia chłonności podłoża. Jeżeli ściana jest w stanie surowym, to przed położeniem okładziny należy ją otynkować.Do mocowania płytek należy używać odkształcalnej zaprawy klejowej o tzw. minimalnym spływie. Minimalny (lub zerowy) spływ ułatwia wykonawcy pracę i sprawia, że przyłożona do ściany płytka nie będzie się obsuwała w czasie układania z elewacji.
Klejenie płytek klinkierowych
Zaprawę nakładamy pacą zębatą (zęby 10 x 10 mm) na ścianę oraz płytkę. Płytkę przykładamy do powierzchni ściany oraz przesuwamy w miejsce docelowe tak, by pod jej powierzchnią nie powstała pustka powietrzna. Między płytkami zachowujemy 8-12-milimetrowe odstępy, które po około 7 dniach (zależne od producenta kleju) wypełniamy zaprawą do spoinowania klinkieru.
Spoinowanie płytek klinkierowych
Zaprawy tej nie wolno rozcierać po powierzchni płytek, tak jak ma to zwykle miejsce w czasie pracy z ceramiką łazienkową, ponieważ zabrudzona w ten sposób płytka będzie trudna lub wręcz niemożliwa do wyczyszczenia. Spoinujemy za pomocą tzw. kielni spoinówki oraz zaprawy o konsystencji mokrej ziemi.
